Fosfor – jakie pełni funkcje w organizmie?

0
336
fosfor

Fosfor jest składnikiem mineralnym, który obok wapnia jest najważniejszym składnikiem budulcowym kości. Jakie produkty spożywcze są bogate w fosfor i czym grozi niedobór fosforu?

Fosfor – co to za związek?

Fosfor stanowi około 1% ciała dorosłego człowieka. Największa ilość tego pierwiastka (około 80%) znajduje się w układzie kostnym w formie fosforanów wapniowych. Odpowiedni poziom fosforu zapewnia prawidłową mineralizację kości i zębów. Pozostałe 20% występuje w płynach ustrojowych, błonach komórkowych i tkankach miękkich.

Funkcje fosforu:

  • zapewnia prawidłową mineralizację kości;
  • jest niezbędny do wchłaniania wapnia;
  • uczestniczy w przewodnictwie nerwowym;
  • bierze udział w przemianach energetycznych;
  • zapewnia prawidłową pracę mięśni (skurcz i rozkurcz);
  • reguluje równowagę kwasowo-zasadową organizmu;
  • wchodzi w skład białek, lipidów i węglowodanów;
  • jest składnikiem kwasów nukleinowych;
  • zapewnia prawidłowe namnażanie się komórek;
  • aktywuje niektóre witaminy z grupy B;
  • bierze udział w przenoszeniu kwasów tłuszczowych.

Zapotrzebowanie na fosfor zmienia się wraz z wiekiem. Dzieci i młodzież wykazują relatywnie wyższe ze względu na procesy wzrostu, rozwoju i dojrzewania płciowego. Obecność źródeł pokarmowych fosforu będzie zapewniać prawidłową budowę układu kostnego, mięśni i tkanek. U osób dorosłych podaż fosforu powinna zapewniać utrzymanie właściwej mineralizacji kości oraz zabezpieczać stałe stężenie fosforu w krwi i płynach ustrojowych. U kobiet ciężarnych i karmiących dochodzi do zwiększonej resorpcji fosforu z kości, co nie wiąże się z niedostateczną podażą fosforu dostarczanego wraz z pożywieniem.

Fosfor – w jakich produktach jest go najwięcej?

Fosfor jest składnikiem mineralnym powszechnie występującym w żywności. Wobec tego prawidłowo zbilansowana dieta powinna w pełni pokrywać potrzeby organizmu na ten składnik. Dla osób, które nie potrafią zaplanować optymalnej diety dobrym rozwiązaniem, jest catering dietetyczny.

Wskazówką, jeżeli chodzi o dobre źródła pokarmowe fosforu, to informacja, że występuje on w produktach, w których także występuje wapń, jako pierwiastek bardziej rozpoznawalny. Dlatego, jeśli dbamy o pokrycie zapotrzebowania na wapń, należy być spokojnym o prawidłową ilość fosforu dostarczanego wraz z dietą. Wysoka zawartość fosforu dotyczy przede wszystkim produktów o wysokiej zawartości białka.

Produkty o wysokiej zawartości fosforu:

  • mleko i jego przetwory np. sery podpuszczkowe;
  • ryby świeże, konserwy rybne, ryby wędzone spożywane wraz z ościami;
  • owoce morza;
  • mięso;
  • kasza gryczana;
  • pieczywo razowe;
  • nasiona roślin strączkowych;
  • jaja;
  • podroby.

Fosfor z produktów spożywczych pochodzenia zwierzęcego jest bardzo dobrze przyswajalny. Mimo wysokiej zawartości tego pierwiastka w niektórych produktach roślinnych jego wchłanianie może być utrudnione przez obecność fitynianów.

Dodatkowym źródłem fosforu w żywności jest obecność w produktach gotowych tzw. dodatków do żywności w postaci fosforanów. Zwykle dodaje się je do serów topionych, wyrobów cukierniczych, wędlin i napojów gazowanych. Mimo tego, że stosowane dodatki do żywności nie mają negatywnego wpływu na zdrowie spożywanie w nadmiarze żywności przetworzonej, o wysokiej zawartości fosforanów może skutkować gorszym przyswajaniem innych składników mineralnych takich jak: wapń, cynk, żelazo, miedź i magnez.

Niedobór fosforu – czym grozi?

Niedobór fosforu, zwykle idzie w parze z niedoborem wapnia, co skutkuje poważnymi zaburzeniami gospodarki mineralnej organizmu. Brak wystarczającej ilości fosforu przyjmowanego wraz z pożywieniem będzie skutkowało osłabieniem mięśni, kości oraz ryzykiem rozwoju poważnych chorób układu kostnego jak np. krzywica u dzieci lub osteomalacja u osób dorosłych. Dodatkowo obserwuje się zaburzenia ze strony układu immunologicznego, co powoduje większą podatność na infekcje.

Kto jest narażony na niedobór fosforu?

  • pacjenci żywieni pozajelitowo;
  • pacjenci z nadkwaśnością leczoną wodorotlenkiem glinu;
  • osoby z nadczynnością przytarczyc;
  • osoby nadmiernie spożywające alkohol;
  • osoby niedożywione.